Αγόρασα το βιβλίο του Ντέιβιντ Σεντάρις το καλοκαίρι του 2006. Είχε κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες και επειδή τότε παρακολουθούσα έντονα τις νέες κυκλοφορίες το μπάνισα σχεδον με το που βγήκε.
Είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές, με ιντρίγκαρε και η υπόθεση του έλληνα της διασποράς που έχει μια σχέση αγάπης VS πρηξαρχιδίασης με την οικογένεια του (don’t we all?) και έτσι αποφάσισα να το ξεκινήσω με την 1η ευκαιρία.
Πρόκειται περί αυτοτελών ιστοριών, μέσα από τις οποίες θίγει με χιούμορ τα ζητήματα ενοχικότητας που τον διακατέχουν (εκεί μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό), την ομοφυλοφιλία του, τις οικογενειακές του σχέσεις και τον τρόπο που τις “χρησιμοποιεί” ως υλικό γραφής. Φυσικά η σχέση του με την Ελλάδα παίζει σημαντικό ρόλο. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όλοι οι Έλληνες της διασποράς, ακόμα και αυτοί που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο εξωτερικό, κουβαλάνε πάντα μέσα τους το δέσιμο με τη μαμά-πατρίδα των γονιών τους.
BLΤ 