Τσάι Γιασεμιού

Σαββατόβραδο, αργά.

Με πήραν τηλέφωνο δυο φίλες αγαπημένες, που είχα να δω καιρό, για να τις συναντήσω σε ένα μπαράκι κάτω στην Αθήνα. Το “κάτω” είναι μια συχνή έκφραση που έχω μάθει να χρησιμοποιώ και οι φίλες μου πάντα γελάνε με αυτό.

Και να καθαρίσουμε τους Κακομούτσουνους

Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων*.

Από πολύ μικρή, λες και το σύμπαν συνομωτούσε (αν είστε από αυτούς που ενστερνίζονται τις μαλακίες του Κοέλιο) σε διάφορες στιγμές της ζωής μου, όταν ήμουν μόνη και χρειαζόμουν βοήθεια, και βρισκόταν κάποιος άγνωστος δίπλα μου να με βοηθήσει. Θυμάμαι για παράδειγμα μια φορά, πριν χρόνια, μόλις είχα μάθει να οδηγώ και μου έσκασε το λάστιχο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πανικοβλήθηκα, γιατί είχα διακόψει την κίνηση στη λεωφόρο.

Ο θείος Κλέων και το magic Bus

Πριν από αρκετά χρόνια, το καλοκαίρι του 2007, πέρασα 7 ερωτευμένες εβδομάδες στο Αίγιο. Όλα μου φάνταζαν ειδυλλιακά. Μπάνιο στις κοντινές παραλίες (Νικολέικα, Διγελιώτικα, Άκολη, Τρυπιά, Κουρσάρο) και τα Σαββατοκύριακα ελεύθερο κάμπνγκ στο Λάδωνα. Ημουν 27 και ένιωθα ότι μπορούσα να καταφέρω τα πάντα! Η αισιοδοξία – και η άγνοια- της νιότης γαρ…

Αλέξης Σταμάτης, αυτός ο ερωτύλος νάρκισσος

Είχα ακούσει πολλά για τον Αλέξη Σταμάτη. Θεωρείτο από τους φερέλπιδες νέους συγγραφείς της εποχής εκεινης, τότε που όλα φάνταζαν μαγικά και η πρόοδος της χώρας, της επιστήμης και του Πασόκ φαινόταν απρόσκοπτη. 

Μία (σχεδόν) φυσιολογική οικογένεια

Αγόρασα το βιβλίο του Ντέιβιντ Σεντάρις το καλοκαίρι του 2006. Είχε κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες και επειδή τότε παρακολουθούσα έντονα τις νέες κυκλοφορίες το μπάνισα σχεδον με το που βγήκε.

Είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές, με ιντρίγκαρε και η υπόθεση του έλληνα της διασποράς που έχει μια σχέση αγάπης VS πρηξαρχιδίασης με την οικογένεια του (don’t we all?) και έτσι αποφάσισα να το ξεκινήσω με την 1η ευκαιρία.

Πρόκειται περί αυτοτελών ιστοριών, μέσα από τις οποίες θίγει με χιούμορ τα ζητήματα ενοχικότητας που τον διακατέχουν (εκεί μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό), την ομοφυλοφιλία του, τις οικογενειακές του σχέσεις και τον τρόπο που τις “χρησιμοποιεί” ως υλικό γραφής. Φυσικά η σχέση του με την Ελλάδα παίζει σημαντικό ρόλο. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όλοι οι Έλληνες της διασποράς, ακόμα και αυτοί που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο εξωτερικό, κουβαλάνε πάντα μέσα τους το δέσιμο με τη μαμά-πατρίδα των γονιών τους.

Ένα κορίτσι που το έλεγαν Σώτη

Το πρώτο της βιβλίο που διάβασα λεγόταν Άλμπατρος και μου το έκανε δώρο η Βίκυ μας πριν από πολλά χρόνια. Δεν είχα ασχοληθεί με τα βιβλία της μέχρι τότε, μου ήταν παντελώς αδιάφορη η παρουσία της στα γράμματα, που λένε. Διάβαζα και κάτι σχόλια κριτικών που τη θεωρούσαν αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς της μαζί με τη Λένα Διβάνη και τον Πέτρο Τατσόπουλο και αυτό με έκανε να θέλω να την αποφεύγω ακόμα περισσότερο. Ώσπου έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Και κάπου εκεί αλλάξανε όλα.