Τσάι Γιασεμιού

Σαββατόβραδο, αργά.

Με πήραν τηλέφωνο δυο φίλες αγαπημένες, που είχα να δω καιρό, για να τις συναντήσω σε ένα μπαράκι κάτω στην Αθήνα. Το “κάτω” είναι μια συχνή έκφραση που έχω μάθει να χρησιμοποιώ και οι φίλες μου πάντα γελάνε με αυτό.

Και να καθαρίσουμε τους Κακομούτσουνους

Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων*.

Από πολύ μικρή, λες και το σύμπαν συνομωτούσε (αν είστε από αυτούς που ενστερνίζονται τις μαλακίες του Κοέλιο) σε διάφορες στιγμές της ζωής μου, όταν ήμουν μόνη και χρειαζόμουν βοήθεια, και βρισκόταν κάποιος άγνωστος δίπλα μου να με βοηθήσει. Θυμάμαι για παράδειγμα μια φορά, πριν χρόνια, μόλις είχα μάθει να οδηγώ και μου έσκασε το λάστιχο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πανικοβλήθηκα, γιατί είχα διακόψει την κίνηση στη λεωφόρο.

Κυψέλη – Νέα Ορλεάνη σημειώσατε Χ (Αντίο Λουκιανέ)

Τα τραγούδια του πρέπει να ήταν τα πρώτα ακούσματα που έβαλαν οι γονείς μου σε μένα και τον αδερφό μου με το που ξεπεράσαμε το στάδιο των μωρουδιακών μελωδιών και νανουρισμάτων. Όλα του τα τραγούδια τα θυμάμαι συνυφασμένα με αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Οι δίσκοι του έπαιζαν πάντα στο πικ απ των γονιών μου και οι γραμμένες κασσετες με τα τραγούδια του ήταν πάντα στο αυτοκίνητο ετοιμοπόλεμες για τις οικογενειακές μας εκδρομές.

Σκέψου μεσάνυχτα και κάτι στη Σταδίου να πετώ..

‘Eτσι ξαφνικά, όπως (θα) μπαίνει η άνοιξη, θυμήθηκα ένα υπέροχο τραγούδάκι από αυτά που άκουγα μεγαλώνοντας, που υποσυνείδητα τρυπώναν μέσα μου και δε λένε πια να βγουν με τίποτα. Ξέρω ότι είμαι τραγικά ντεμοντέ, αλλά στηρίζω τις επιλογές μου με πάθος.

Τριήμερο στη Λίμνη Πλαστήρα

Άντε και το πήρες απόφαση να πάρεις τα βουνά! Πού θα πας;

Η top επιλογή κατ’ εμέ είναι η λίμνη Πλαστήρα. Βέβαια δεν είμαι και πολύ αντικειμενική, καθώς αγαπώ πολύ αυτό το μέρος για καθαρά προσωπικούς λόγους και όσες φορές και να πάω πάντα έχω κάτι να δω και να κάνω εκεί. Ιδανικά θες 3 μέρες για να πεις ότι είδες όλα όσα αξίζουν στην περιοχή και ούτε να βαρεθείς αλλά ούτε και να αφήσεις κάτι στην απέξω. Επειδή όμως 3 διανυκτερεύσεις είναι δυσκολάκια για πολλούς λόγους (οικονομικούς αλλά και της γαμημένης άδειας) σου έφτιαξα ένα σούπερ προγραμματάκι για 2 διανυκτερεύσεις!

Saturday night out!

Get set, go! Grasso e bello!

8 reasons Elle Woods is a true role model

Φίλες μου,

όσες τυχόν δεν έχετε δει αυτό το διαμαντάκι του κλασικού Αμερικάνικου κινηματογράφου,  σπεύσατε!!! Η Elle Woods είναι από τα σημαντικότερα role models της δικής μου ζωής, και όταν μεγαλώσω θέλω να της μοιάσω.

Ο θείος Κλέων και το magic Bus

Πριν από αρκετά χρόνια, το καλοκαίρι του 2007, πέρασα 7 ερωτευμένες εβδομάδες στο Αίγιο. Όλα μου φάνταζαν ειδυλλιακά. Μπάνιο στις κοντινές παραλίες (Νικολέικα, Διγελιώτικα, Άκολη, Τρυπιά, Κουρσάρο) και τα Σαββατοκύριακα ελεύθερο κάμπνγκ στο Λάδωνα. Ημουν 27 και ένιωθα ότι μπορούσα να καταφέρω τα πάντα! Η αισιοδοξία – και η άγνοια- της νιότης γαρ…

Le Cinema

Το γαλλικό σινεμά το απεχθανόμουν. Αν εξαιρέσεις κάποια ταινιάκια επί  εποχής nouvelle vague, και φυσικά την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου Brigitte Bardeau, όλα τα άλλα τα είχα για φτύσιμο. Μίζερα, κακοφωτισμένα και με άσχημους, αδιάφορους ηθοποιούς, επιλεγμένους σκόπιμα για να εκπέμπουν αυτό το σοφιστικέ τίποτα που εκπροσωπούσε το γαλλικό είδος για πολλά χρόνια.

Kika

Καλές μου φίλες,

σήμερα το ενημερωτικό μας μαγκαζίνο θα κάνει μια μίνι αναδρομή στο παρελθόν, πάντα με στόχο την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωσή σας.

Οι καλά διαβασμένες φίλες θα αναγνώρισαν σίγουρα αυτή τη φωτογραφία. Είναι τρεις άνθρωποι-υπαίτιοι για μια από τις απολαυστικότερες ταινίες των 90’s. Ο Pedro Almodóvar έγραψε και σκηνοθέτησε αυτό το surreal αριστούργημα και ο Jean-Paul Gaultier έφτιαξε το υπέροχο κοστούμι (με εμφανείς παραπομπές στη δικιά μας Μήδεια. Από τότε μελετούσε γκρικ χίστορυ, αγαπούσε τη Μύκονο και φλέρταρε στο Sodade, αλλά δεν είχε ακόμα αγοράσει το cottage στο νησί). Και εγένετο… η Κίκα. Κλασσική Αλμοδοβαρική ηρωίδα, όχι απλά μια ακόμα γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (τα έχει ξεπεράσει), αλλά εξίσου γοητευτική και μοιραία.

Αλέξης Σταμάτης, αυτός ο ερωτύλος νάρκισσος

Είχα ακούσει πολλά για τον Αλέξη Σταμάτη. Θεωρείτο από τους φερέλπιδες νέους συγγραφείς της εποχής εκεινης, τότε που όλα φάνταζαν μαγικά και η πρόοδος της χώρας, της επιστήμης και του Πασόκ φαινόταν απρόσκοπτη. 

Μία (σχεδόν) φυσιολογική οικογένεια

Αγόρασα το βιβλίο του Ντέιβιντ Σεντάρις το καλοκαίρι του 2006. Είχε κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες και επειδή τότε παρακολουθούσα έντονα τις νέες κυκλοφορίες το μπάνισα σχεδον με το που βγήκε.

Είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές, με ιντρίγκαρε και η υπόθεση του έλληνα της διασποράς που έχει μια σχέση αγάπης VS πρηξαρχιδίασης με την οικογένεια του (don’t we all?) και έτσι αποφάσισα να το ξεκινήσω με την 1η ευκαιρία.

Πρόκειται περί αυτοτελών ιστοριών, μέσα από τις οποίες θίγει με χιούμορ τα ζητήματα ενοχικότητας που τον διακατέχουν (εκεί μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό), την ομοφυλοφιλία του, τις οικογενειακές του σχέσεις και τον τρόπο που τις “χρησιμοποιεί” ως υλικό γραφής. Φυσικά η σχέση του με την Ελλάδα παίζει σημαντικό ρόλο. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όλοι οι Έλληνες της διασποράς, ακόμα και αυτοί που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο εξωτερικό, κουβαλάνε πάντα μέσα τους το δέσιμο με τη μαμά-πατρίδα των γονιών τους.